10 jaar smartphones: Samsung Star en HTC Magic

2009 was het échte begin voor de smartphone. Exact tien jaar geleden maakten we kennis met een stuk technologie dat onze toekomst zou gaan bepalen; al was je toen eerder een buitenstaander die te veel geld uitgaf aan iets dat je ‘helemaal niet nodig’ had.

Voor mij was het gezegende jaar 2009 het jaar waarin ik een middelbare scholier was in 5E(conomie)M(oderne)T(alen)/A. 5EMTA dus, represent. Dit is mijn allereerste artikel waarbij ik echt kan zeggen ‘awel, tien jaar geleden was het zo’. Ik voel me oud. ‘Hot ‘n’ Cold’ van Katy Perry voerde de hitlijsten aan, Milo stond eveneens hoog aangeschreven met ‘Ayo Technology’, z’n cover van dat ene nummertje van vijftig centiemen. Ter vergoelijking van mijn generatie: ‘Human’ van The Killers en ‘Make you feel my love’ van Adele stonden eveneens in de top tien. (“Is dat al tien jaar oud? Oud!)

Samsung Star

Voor mij was 2009 eveneens het jaar waarin ik van mijn ouders een Samsung Star mocht kopen. Mijn eerste gsm met een aanraakscherm. Samsung maakte in die periode ook enorm veel reclame voor zijn Star en de iets goedkopere Corby. Wie geen iPhone 3Gs mocht (of kon) kopen, wilde een Samsung Star.

Hoewel het nog geen smartphone was volgens de definitie die we vandaag zouden hanteren, liet een star wel toe om alle mogelijke toetsen achterwege te laten. De eerste Star kon alleen maar gebruik maken van het extreem trage Edge-netwerk (toen viel dat nog mee want woog het internet nog een paar kilo lichter), maar liet je wel toe om vlotter dan ooit op Facebook en aanverwanten in te loggen.

Het uitgebreide, horizontale toetsenbord van de Star werkte naar mijn gevoel niet optimaal genoeg – het was een receptitief touchscreen, waarbij je echt moest drukken op het scherm – dus gebruikten we met z’n allen vrolijk de T9-indeling die je ook vond bij traditionele gsms. Je kon, met andere woorden, niet blind typen. You win some, you lose some. Niettemin was het voor mij een openbaring; ik wilde nooit meer terug.

De capaciteiten van mijn Star(s) – ik heb er twee gehad, zo tof vond ik die; de tweede had ook wifi-mogelijkheden! – waren zo beperkt dat ik constant op zoek was naar manieren om de mogelijkheden uit te breiden. Als mp3-speler gebruiken? Als videospeler? Betere games op spelen? Allemaal niet mogelijk natuurlijk, en toch probeerde ik regelmatig iets te laten werken; een nieuwe app bijvoorbeeld.

HTC Magic

Mijn broer beschikte ongeveer tegelijkertijd over de HTC Magic, de eerste Android in België. Mijn ouders waren nooit happig om zo’n cutting edge-toestanden in huis te halen, maar hij had hen weten overtuigen met de klassieke ‘ja, maar ik kan die goed gebruiken voor mijn studies’-argumentering. Ik ben er zeker van dat het ding nooit in de buurt van een pdf-cursus of lessenrooster is geweest, maar ‘soundboards’ van machinegeweren ontbraken niet.

Hij liet geen kans onbenut om de nietigheid van mijn Star te benadrukken. Het touchscreendebat leidde de discussie in (HTC won), gevolgd door het batterijdebat (Samsung won meer dan overtuigend – zijn slotredenering luidde daarom steevast dat “de goede batterij betekent net dat het geen echte smartphone is”, want een smartphone heeft ook vandaag, tien jaar later, nog geen goede batterij). Ik vocht hevig voor mijn Star, puur omdat ik mijn ongelijk nooit kon, mocht, zou, wilde toegeven. Duh.

HYPE

Toen mijn broer zijn Magic wilde inruilen voor een nieuwer model, duurde het natuurlijk niet lang voor ik sprong. Ik kocht (uiteraard) zijn Magic over. Op school, UA, represent, was ik de enige die met zo’n speelgoed rondliep. Iedereen keek me vreemd aan als ik het in mijn hand had en meermaals vroegen ze mij letterlijk ‘maar wat ben je daar nu mee?’ Of verzekerden ze me dat ze veel liever hun ouwe getrouwe gsm gebruikten. ‘Die hype waait snel weer over.’

[su_pullquote align=”right”]Alles waarvan ik destijds dacht ‘konden we dat maar’ is vandaag een mogelijkheid, en veel meer.[/su_pullquote]

Tot ze dat niet deed. Een van de meest overtuigde tegenstanders die ik kende, ging als eerste overstag. En dan de volgende. En ze vielen als domino’s. Iets meer dan een jaar later had de helft van de school een slimme gsm, en de andere helft had plannen om er eentje te kopen. Wie heeft er vandaag geen?

Het volgende anderhalve jaar was gevuld met batterijwissels (toen kon je de batterij er nog zomaar uithalen, kids), appjes die niet veel voorstelden maar ik toch wilden hebben omdat ze mijn fascinatie van voordien voedden, het niet volstrekt legaal downloaden van die appjes, en gaandeweg beseffen dat smartphones nog niet sturdy genoeg waren om langer dan twee jaar bij te houden. Zoals ik me oud voel terwijl ik dit schrijf (het is een running gag van me), moet die Magic zich toen dood en begraven hebben gevoeld. Mijn toenmalig lief smeekte me om een nieuw toestel te kopen, zodat ik toch af en toe bereikbaar zou zijn.

Enkele jaren probeerde ik die Magic nog eens uit. De Android-versie was blijven steken op 2.2 (Froyo). En dat was toen eigenlijk al veel meer dan de uiterste houdbaarheidsdatum kon verdragen. Als ik het goed heb, stopte de officiële ondersteuning voor dat ding op versie 1.6 (Donut). Vandaag wachten we geduldig op versie 10 (Q), exact tien jaar later – maar eigenlijk is het versie 18.

George Clooney, waar zit je?

Als ik terugkijk, is het belachelijk hoe ver we vandaag staan. Alles waarvan ik destijds dacht ‘konden we dat maar’ is vandaag een mogelijkheid, en veel meer. Het is zo ver gevorderd dat ik vandaag (bijna) niets meer kan bedenken dat nog niet aanwezig is – een oefening waar ik doorheen de jaren nochtans niet slecht was. Nu, zolang er geen koffie uit mijn smartphone komt gedruppeld, blijft het voor mij een onafgewerkt product. George Clooney, waar ben je?

[su_pullquote]Voorlopig is het voldoende om even stil te staan bij de evolutie die we hebben doorgemaakt, terwijl beseffen hoe futuristisch onze smartphones van vandaag tien jaar geleden moeten hebben geleken.[/su_pullquote]

Sinds die Samsung Star, en die HTC Magic, ben ik door een Nokia Lumia 800 gegaan, gevolgd door een Motorola Moto G (de Original G(angsta)), OnePlus One, OnePlus Two, OnePlus X, OnePlus Three, Huawei Mate 9, OnePlus 5T en nu de Huawei Mate 10. Tussendoor waren er nog enkele ‘schnabbels voor een week of twee’, maar die heb ik nooit lang genoeg gehad om ze mijzelf toe te eigenen. Reken de verhouding jaar/toestel maar uit, het is ietwat absurd.

Mijn favoriet

Mijn favoriete toestel is, nog steeds, het nieuwste toestel, of het volgende. De vooruitgang is minimaal geworden, en toch heb ik nog steeds het gevoel dat we vooruitgang maken. Misschien worden de fabrikanten net beter in het herverpakken van wat we al kennen?

10 jaar smartphones, het is wat geweest. Het komende jaar komen we hier waarschijnlijk nog wel op terug. Mijn favoriete wandeling is immers een trip down memory lane. Maar voorlopig is het voldoende om even stil te staan bij de evolutie die we hebben doorgemaakt, terwijl beseffen hoe futuristisch onze smartphones van vandaag tien jaar geleden moeten hebben geleken.