Een housewarming is een verplicht nummertje. Ongeveer gelijk met ons zijn er nog enkele vrienden verhuisd en zij kunnen beamen: het aantal housewarmingfeestjes-die-gegeven-moeten-worden loopt recht evenredig op met de hoeveelheid beschikbare drank in de superette. Een voorbeeld: een superette heeft 1 krat Maes in huis, dan moet er 1 feestje worden gegeven. Een superette heeft een bak Gouden Carolus in huis, dan zijn dat 3 feestjes. Heeft een superette enkel Stella in huis, dan ben je vrijgesteld.

Het is dus een mythe dat housewarmingfeestjes moeten gesplitst worden naargelang de grootte van de families/vriendenkring. Wat doe je immers als er geen/onvoldoende drank voorhanden is? Praten? In de 21ste eeuw hangt er meer af van de hoeveelheid beschikbare alcohol, en de kwaliteit ervan – zoals het voorbeeld met de Stella al aantoonde – dan van het aantal Rudi Vranckx’en die we naar Syrië kunnen sturen om de boel daar op te lossen.

Om te voorkomen dat dit hele bericht uitdraait op onverstaanbaar gezwets over Rudi Vranckx, volgt hier een overzicht van de festiviteiten, zoals wij ze ons gisterenavond nog herinnerden. Een dag hard labeur doet wat met een mens, zoals je zal merken.

Zaterdag

09:00u: ontwaken te Berchem. Cynthia en Jens kijken elkaar vertwijfeld aan en stellen elkaar woordeloos de vraag ‘zijn we er klaar voor?’ Het antwoord volgt eveneens woordeloos: neen.

09:30u: er wordt opgestaan zoals er nog nooit werd opgestaan. Uit moedeloze ontkenning van het zware werk in het verschiet, wordt besloten tot een uitstap naar Ikea.

11:00u: de uitstap naar Ikea was een groot succes. Housewarmings werden even vergeten, Jens en Cynthia konden weer even gelukkig zijn en een groen zeteltje werd aangeschaft. De ontbrekende schakel voor dit jonge koppel, dat nu gelukkig zal kunnen zijn als nooit tevoren.

11:30u: ‘The Walking Dead’ vullen de woonkamer te Berchem met een hartverscheurend “fodgijsgijnfsgkbnfjlkghv,bgfj,bkv” dat doet uitschijnen dat die arme zombies écht wel graag leven en eten en mensen schrik aanjagen. De schurken die we ‘normale’ mensen noemen, jagen ze zonder pardon een kogel door het hoofd. Monsters. Het is ons duidelijk dat de zombies, die hun naam verlenen aan het programma, hier de enige echte helden zijn, voortploeterend door een verloederende maatschappij. Schoon.

11:45u: Wouter komt onze oude televisie ophalen. “Dat is weeral opgeruimd”, denkt Jens, en hij steekt zichzelf een pluim op de hoed voor zijn onmiskenbaar opruimtalent.

12:00u: Wouter is weer weg naar zijn eigen heimat, Cynthia beslist dat de tijd voor luilakkerij gedaan is en schiet in gang. Ze begint met enkele krabquiches in elkaar te flansen. Jens moedigt haar aan.

12:30u: Jens heeft honger, maar Cynthia werkt noest voort aan een volgende krabquiche en begint groenten te kuisen. Jens toont zijn enorme bereidwilligheid met enkele welgemikte aanmoedigingen.

14:00u: er wordt gepauzeerd voor een luchtige middagmaaltijd. Er sneuvelt ei zo na een quiche, maar Cynthia kan Jens nog net tegenhouden. Jens mompelt een ongemeende ‘sorry’ en grabbelt enkele paaseitjes mee.

14:43u: Cynthia doet een dutje, Jens speelt Star Wars: Battlefront. Want de Rebels gaan zichzelf niet uitroeien. Rebel scum!

15:30u: Cynthia doet verder aan een wortelsoepje en een hartige quiche. Jens trekt naar Hubo voor enkele zaken die niks te maken hebben met een of andere housewarming. Ignorance is bliss.

19:00u: enkele uren later is Cynthia al goed gevorderd met de voorbereidingen, Jens zit bijna door zijn aanmoedigingen heen. Hij besluit daarom om even te gaan liggen, ter heropflakkering van zijn aanmoedigingsvuur.

19:30u: in haar onmetelijke goedheid heeft Cynthia gekookt. De pakketjes met feta en groenten worden verorberd, in het bijzijn van enorm smakelijke beelden van zombies die een mens aan hun clubje toevoegen. De loshangende kinnenbakken en oogkassen vol maden bevorderen waarlijk de eetlust.

20:00u: Cynthia bakt cupcakes en een whiskeycake die – zo zal later blijken – overheerlijk is. Jens is spoorloos.

21:30u: de helden van ons verhaal geven er stilaan de brui aan en nestelen zich in hun Ikea-zeteltje (althans, Jens doet dat want voor twee is er helaas geen plaats) en kijken verder naar de saga van de moedige zombies.

23:00u: tijd voor onze helden om dodokes te doen.

Zondag

08:00u: de wekker gaat, Cynthia en Jens besluiten opnieuw woordeloos om op de deurwaarder te wachten die hen uit hun bed komt zetten.

08:30u: Cynthia panikeert een laatste keer om de mogelijkheid dat er niet genoeg eten zal voorzien zijn. Jens noemt haar gek. Of zot. Iets in die trant alleszins.

09:00u: Cynthia kookt nog wat kokige dingen. Jens heeft de moed hervonden en moedigt haar opnieuw enthousiast aan.

09:30u: Jens doet zijn stoute schoenen aan om naar de bakker te gaan, er was daar een stokbrood besteld. De stoute schoenen zijn ondertussen een maatje te klein, dus Jens kiest toch maar voor zijn pantoffels. Eenvoud boven alles.

10:00u: Jens keert terug huiswaarts, Cynthia plammuurt zich.

10:30u: Tantils laat weten dat ze met haar lieftallige gezin wat later zal zijn, naar goede gewoonte zo zegt ze zelf. Jens stuurt terug “gelukkig, anders klopt onze planning niet meer”. Jens ligt zelf plat van het lachen, de jury geeft hem een welverdiende 6/10.

10:45u: de eerste gasten arriveren, stipt een kwartier te vroeg.

11:28u: de rest van de familie is, zoals het hoort volgens de regels van de etiquette, rijkelijk laat. Bij aankomst wordt er alsnog rijkelijk cava uitgedeeld. De gedehydrateerde gasten hebben het nodig na de lange autorit vanuit het verre Mechelen.

12:00u: drankjes en hapjes worden lustig genuttigd. Cynthia legt de laatste hand aan een verse pasta en prepareert alvast enkele croquekes. Jens entertaint de familie door zelf stevig in de cava te vliegen. Zo kennen we hem.

13:00u: de overige familieleden zijn ondertussen allemaal gearriveerd. Jens begroet hen met een welgemeend ‘à nos olifants de la patrouille’, het befaamde Franse volkslallerslied. Hij ontkent elke beschuldiging van dronkenschap.

14:00u: iedereen eet zijn buikje vol, drinkt en lacht goed. Cynthia doet haar best om de vraag naar drank en croquekes bij te houden, tussen de afwas door. Jens kan zich niet meer herinneren hoe hij daar terechtkwam.

16:00u: De familie bedankt de gastvrouw en vraagt zich af waar Jens is. Jens komt het appartement opnieuw binnen maar heeft geen idee wat er de afgelopen twee uur gebeurd is.

17:00u: Cynthia kuist de laatste resten op – mama Christel en Tantannick (fonetische familieleden zijn het tofst) hadden al veel voorbereidend werk afgeleverd – terwijl Jens besluit zich toch maar te forceren en er nog een allerlaatste aanmoediging uit te persen. Het lukt, maar zijn pijp is nu uit.

18:00u: de eerste – geslaagde! – housewarming is een feit. Nog maar twee te gaan.

Disclaimer: Zij die er niet bij waren, kunnen zich vragen stellen bij het waarheidsgehalte van het hele verhaal. Daarom een kleine bekentenis: de feiten zijn lichtjes overdreven. Maar dat komt omdat een waarheidsgetrouw verhaal over een geslaagd feestje maar zelden een goed relaas oplevert. Ik heb dus wel degelijk mijn handen uit de mouwen gestoken, maar naast een wonder als Cynthia valt elke inspanning in het niet. Ik heb bergen werk verzet, maar Cynthia nam Mount Everest voor haar rekening. Je kan haar nog het best vergelijken met een mier. Niet vanwege haar lengte, maar omdat ze net als een mier veel meer werk kan verzetten dan haar eigen gewicht toelaat.