Het was allemaal gepland, we zagen het zitten en we waren redelijk tevreden over de compromissen die we hadden gesloten. We konden eindelijk gaan boeken. Het is waar, onze beslissing om Nessie toch maar niet te gaan bezoeken, was een kleine teleurstelling. Loch Ness lag dan toch te ver uit onze richting en er was geen afdoende manier om ter plaatse te geraken. Toch zagen we onze trip naar Schotland erg zitten en hadden we erg veel zin om erop uit te trekken.

Tot we dan een mailtje terug krijgen: “Unfortunately we have been unable to book accommodation in Bridge of Orchy / Inveroran. This is very disappointing but the West Highland Way is very popular and accommodation is in very high demand during the high season.” Inveroran was de plek waar onze wandelroute zou vertrekken. Geen B’n’B, geen vertrekpunt, geen wandeling.

We kregen de suggestie om onze data te verplaatsen, wat nogal moeilijk gaat met een ingepland verlof – in een sowieso al strak werkschema; de vloek van de eindredacteur – en vliegtickets die al geboekt zijn. Een beetje lomp van onszelf om geen rekening te houden met de drukste periode van het jaar voor de Schotse Highlands, maar niettemin was schuiven met de data dus geen optie.

Een tweede mogelijkheid was om, in plaats van de befaamde West Highland Way, genoegen te nemen met een van de andere twee wandelroutes. Met een zeker teleurgesteld buikgevoel (we hadden net gegeten en ons eten viel plots nogal zwaar) bekeken we wat de Ros Roy Way en de Great Glen Way te bieden hadden. De donkere wolken boven onze hoofden schoven weer een klein beetje open en een straaltje zonneschijn streek neer op onze hoofden, vergezeld van een hemels engelengezang – zo is het echt gegaan.

Wat de Great Glen Way te bieden heeft, is niet min. De foto’s die we vonden na een erg diepgaand onderzoek via Google – zeker 10 seconden hebben we gezocht, naar Google-normen een academische eeuwigheid – spraken ons zo mogelijk nog meer aan dan de West Highland Way. Bovendien loopt de wandeling bijna helemaal langs, jawel, Loch Ness.

Tussendoor krijgen we enkele ruïnes voorgeschoteld, waar we in de Elzas al zo zot van waren want middeleeuwen, om ten slotte te eindigen in Inverness, een dorpje dat bekend staat om zijn Whiskey en Caledonische kanaal. Tussen de ruïnes vinden we ook Urquhart Castle, het bekendste (ex-)kasteel van Schotland. Wie een foto zoekt van Loch Ness, vindt in de helft van de gevallen deze ruïne terug.

Ook hier moeten we helaas een compromis sluiten. De Jacobite train, a.k.a. de Harry Potter-trein moeten we nu helaas laten vallen. Heen en terug naar Mallaig zou ons dan opgeteld een goeie 10 uur kosten, in plaats van 4 als we de WHW volgden vanuit Fort William. Maar eerlijk, ik vind Nessie een heel erg eerlijke ruil. Beginnen en afsluiten doen we in de hoofdstad, met een bezoek aan Edinburgh Castle.