Als beginnend antropoloog heb ik mezelf voorgenomen om alle soorten mensen grondig te observeren. Het afgelopen jaar heb ik mij vlijtig toegelegd op die verborgen Antwerps/Limburgse parel: de Kempen. Ik schuw hierbij opzettelijk elke vergelijking met Gorilla’s in the Mist. In die periode is mij meermaals opgevallen dat deze streek gerust wat meer onderzoek verdient. Ze hebben hier een rijk, doch ietwat vreemd taaltje bij elkaar verzonnen en ook het microklimaat maakt hier soms vreemde bokkesprongen.

Vandaag zou ik het, in aanloop naar het culturele Europese feest van het jaar, evenwel willen hebben over een ander soort mens: soms hoogopgeleid, soms ook niet; soms knap, soms ook niet; soms residerend in een appartementje in Berchem, en soms ook niet: de Eurosongkijker.

In de Berchemse Ardennen

De Eurosongkijker komt voor in vele soorten en maten. Je vindt ze groot, klein, tussenin, dun, dik, tussenin,… Blond, ros, zwartharig,… Er zijn duizenden variaties te vinden op deze mensensoort. Vaak troepen ze samen, voornamelijk wanneer hun jaarlijkse hoogmis voor de deur staat, maar evengoed komen ze alleen voor. Je vindt ze gedomesticeerd in een living terug, maar evengoed ergens in het wild op hotel in de ardennen.

De soort eet kenmerkend vaak junk food, dat het omschrijft als ‘hapjes’, terwijl het zich de dorst lest met bruisend water uit de ‘Cava’-rivier. Geregeld voelt de soort zich genoodzaakt om wat stoom te ventileren; het doet dit aan de hand van een smartphone-app die Twitter wordt genoemd. Voorzien van snedige commentaren en een hele hoop hashtags, doen zij hun digitale gevoeg.

Vreemd genoeg laat deze soort zich leiden door een andere soort, waarvan men dacht dat die al lang uitgestorven was: de Neanderthaler uit het geslacht der Van de Veires. Het moet evenwel opgemerkt worden dat de leiding in andere gebieden, zoals over de grote plas, veelal wordt opgenomen door echte Eurosongers die wel durven uitkomen voor hun seksuele oriëntatie en overtuiging, zoals het geslacht der Nortons.

Vermoeiend, cultuur

Mijn onderzoek naar de walk & talk van deze quirk of nature, wordt gelukkig bevorderd door het schepsel dat bij mij inwoont. Gebeten als ze is door de heiligheid van zijne Eurosong vormt zij dan ook het ideale studieobject. Gisteren, tijdens de aanloop naar het grote gebeuren, genaamd ‘de halve finale’, zag ik echter een eerste barst in dat rotsvaste geloof: ze zag Laura Tesoro zichzelf niet naar de finale zingen en dansen en twerken.

Want het is een waarheid als een heilige koe: hoe vastberaden men ook is, hoe rotsvast het geloof in de culturele belangrijkheden van het leven, de vermoeidheid des werkmens overspoelt elke overtuiging en doorzetting. Mijn Eurosongkijkend schepsel viel in slaap, net voordat Laura aan de beurt was. Wakker worden deed ze tijdens de herhaling van de deelnemers, net na Laura’s prestatie: “Wanneer is het aan Laura Tesoro?”

Morgen, zaterdag, is het dan de grote finale. Ik zal worden bezocht door andere stamleden van de Eurosongsoort, meteen de ideale kans om het gedrag van deze schepsels in groepsverband te observeren en analyseren. Als ik het overleef, lees je volgende week mijn verslag.