Onze Edinburghse ervaring was er eentje van open ogen. Mooie gebouwen, oude straten en stegen, een leuke rondleiding door een plaatselijke gids en genieten van het mooie weer. Het waren thema’s die tijdens onze hele reis herhaaldelijk terugkwamen, en dan met name het prachtige weer. Terwijl iedereen in Antwerpen en omstreken verzoop in de stortbuien, kregen wij af te rekenen met exact één uurtje miezerige regen, waarvan we zelf maar vijf minuten last hadden. De overige 55 minuten bevonden we ons namelijk in de pub. Met een boek.
Dat het ongeziene weersomstandigheden waren, kregen we meermaals op het hart gedrukt. We konden nergens komen of het klonk “My, you’ve chosen the best time to come to Scotland”. Het zou overdreven zijn te zeggen dat het daar nooit voorkomt, maar het was alleszins uitzonderlijk.
Het werd almaar beter
Met redelijk wat stress vertrokken we (ik) op woensdag naar het treinstation Haymarket in Edinburgh. Van daar ging de reis naar Inverness alwaar we de bus gingen opspringen naar Fort Augustus. Klinkt heel simpel, en dat was het uiteindelijk ook. Maar de verschrikkelijke planner in mij was ervan overtuigd dat er elk moment iets kon gebeuren waardoor we rechtsomkeer zouden moeten maken. Voldoende valium en slaps in the face van Cynthia wisten me toch enigszins te kalmeren.
We zaten in de trein aan een tafeltje, tegenover een ander jong koppel dat dezelfde richting uitging. Niet voor het eerst konden we ervaren hoe leuk het kan zijn om als Engelsgestudeerde Belg in een English-only omgeving te vertoeven. Wij kunnen ons verstoppen achter sappig Antwerps, maar die Engelsen hebben geen andere keus dan wereldkundig te maken dat ze toch wel erg uitkeken naar het huisje van de tante die dit en dat uitsteekt, maar waar ze toch gratis mochten verblijven. Gratis entertainment bij Scotrail: een aanrader.
Uiteraard hielden we ons niet zozeer bezig met luistervinken. Wij, mensen van de literatuur, gingen op in ons boek. Voor de gelegenheid waren we allebei World Without End aan het lezen van Ken Follet. Een boek dat met 1200 bladzijden natuurlijk veel te dik is om mee te zeulen op een wandeltocht. Slim en vooruitdenkend als we zijn, hadden we dan ook twee van die kloeffers mee (we moeten toch tegelijk kunnen lezen, nietwaar?).
Terwijl we noordwaarts trokken, sloegen we elkaar geregeld op de arm om de typische Highlandesque fenomenen te aanschouwen: bergen, bossen,… Alles dat je verwacht wanneer je ‘Highlands’ denkt. Het zag er naar uit dat onze verwachtingen wel zouden worden ingelost.
Het poepke van Nessie
Eens aangekomen in Inverness hadden we iets minder dan een half uur om de juiste bus te zoeken en onze kont in diens kussens te ploffen. Wat op de kaart wel dicht bij elkaar lijkt te liggen, kan in de praktijk toch al een wandeling van een kwartier worden. Nog 15 minuten. Dan vonden we het busstation toch, maar welke bus moesten we nemen? In elkaars ogen lazen we de eerste sporen van lichte paniek die snel kan omslaan in full-on RAMPAGE.
Maar in de rust en kalmte die een echte leider enkel tentoon kan spreiden wanneer het er echt om spant, vond ik, de verschrikkelijke planner, dan toch de juiste bus. High fives vlogen in het rond. Al was dat rondje snel gedaan met slechts twee personen, ergo één enkele, eenzame high five.
Op weg naar Fort Augustus, het eindpunt van onze gemotoriseerde reizen, toonde ik mezelf weer een echte leider. Geboeid keek ik uit het raam naar de weg die we de komende dagen te voet zouden afleggen. Ik maakte mentale plaatjes van dorpjes die we gingen passeren, herkenningspunten die ons ongetwijfeld zouden helpen in geval van verloren lopen. Cynthia stond me daarin niet echt bij. Zij verkoos een dutje.
Zo waren we toch al snel een hele dag onderweg naar het startpunt van ons grote avontuur. Eens aangekomen, probeerden we toch nog iets aan onze dag te hebben door het dorpje te verkennen. Wat meteen opviel, was het Caledonian Canal: een opeenvolging van sluizen die een erg pittoresk beeld opleverden. Daarna liepen we voorbij een prachtig oud klooster – nu ingericht als service club voor aanhangers van service clubs – naar het poepke van Nessie: het uiterste zuiden van het prachtige meer.
Schapendarmen en ander lekkers
We waren nu voor het eerst in landelijk Schotland, en dat merk je aan alles. De mensen zijn (nog) vriendelijker, overal zie je rare toeristen die de Highlands bezoeken met een formule die vertrekt vanuit Edinburgh en dan een aantal trekpleisters bezoekt in de Highlands. Een verschijnsel dat ons voorkwam als typisch Amerikaans: geen moeite doen en toch genieten van de voordelen.
Bovendien was het gedaan met het uitgebreide gastronomische pallet aan opties. We hadden nu de keuze uit een Mediterraans restaurant, een fastfoodtent en twee pubs. We kozen zorgvuldig onze pub uit en we namen ons voor de lokale specialiteit eindelijk eens echt in de mond te nemen: haggis. Zij die het nog nooit geproefd hebben, weten niet wat ze missen. We hebben een aantal malen de Schotse gemeenkost geprobeerd en telkens proefde het anders, maar altijd lekker. Ik kan het nog het best omschrijvend als het midden houdend tussen risotto en zwarte pensen.
Cynthia besloot ook eens avontuurlijk te zijn en ze informeerde naar de lagers van het vat. “We have a fine heavenly,” klonk het. En dat klonk goed, dacht ze. Eens het pintje voor onze neus stond, viel onze blunder op: ‘Heverlee, Premium Belgian Lager’. En daarvoor reizen we dan enkele duizenden kilometers om een Leuvens pintje te proberen.
Dag 1
Na een deugdoend schoonheidsslaapje – de reis ernaartoe zou achteraf vermoeiender blijken dan de eigenlijke wandeling – vertrokken we aan onze B&B. Gelukkig moesten we ons van onze koffers niks aantrekken; daar werd voor gezorgd. Gewapend met een niet al te fashionable lanyard waar onze instructies aan bengelden, trokken we meteen de bergen in. We hadden ook een echte kaart mee, maar die bleek al snel minder waard dan balpen zonder papier.
Het duurde dan ook niet lang voor we voor het eerst een foute richting uit gingen. Ik had mijn bedenkingen toen we aan een kruispunt kwamen dat nergens vermeld stond in onze instructies. Ook de kenmerkende paaltjes die de Great Glen Way markeerden waren in geen velden of wegen te bespeuren. Daar stonden we dan, aan een splitsing. Instinctief wou ik naar het noorden gaan, de general direction waarin we moesten trekken. Cynthia koos echter vol zelfvertrouwen voor het westen. Iemand die zo zeker is van haar stuk, spreek ik niet tegen. (Zeker niet als de zekere persoon Cynthia betreft.) Het resultaat zie je in ons eerste filmpje:
Kort daarna, na een omweg van twee kilometer, we hadden ons er al bij neergelegd dat we de beste delen gemist hadden, kwamen we toch weer op het rechte pad terecht. Mede door deze onverwachte excursie langs onbekend gebied, werden we compleet verrast toen onomstootbaar bleek dat we weer de juiste weg hadden gevonden. We kwamen boven de boomgrens uit, ik keek achterom, en zag wat me altijd zal bijblijven als het mooiste uitzicht van onze ganse reis.
Het was al ruim de middag gepasseerd, 3 uur Belgische tijd, toen we besloten onze Fort Augustusiaanse broodjes te verschransen. Een klein half torentje bood beschutting tegen de koude wind die de hoge Highlandwegen rijk zijn. Gelukkig kwamen we hier langs in 2016 – het pad en bijhorend torentje was pas aangelegd in 2014. Wie ervoor ging wandelen in deze omgeving moest genoegen nemen met het lage pad (zonder mooie uitzichten), of op eigen houtje naar boven trekken en riskeren dat hij verloren liep. We maakten een filmpje met mooie beelden, parate kennis en nog meer mooie beelden:
Vanaf dan begon de afdaling naar Invermoriston. Eerst rustig, daarna stijl genoeg om Cynthia wat schrik aan te jagen. Een goeie 200 foto’s later kwamen we tenslotte aan in het dorpje. Voor onze volgende B&B waren we nog wat te vroeg, dus trokken we maar op een extra excursie naar (kleine) watervallen. Ook daar ontzogen we de ziel van de natuur (want dat gebeurt blijkbaar wanneer je een foto van een levend organisme maakt), alvorens de pub in te duiken. Nog een filmpje van cynthia die afdaalt:
‘s Avonds gingen we eten in het enige restaurant dat Invermoriston rijk was (haggis en steak pie uiteraard, met goeie pints bij). Het was nog niet zo erg als het tankstation/supermarkt/krantenwinkel/postgebouw van Fort Augustus, maar hotel/pub/fancy restaurant komt toch ook al in de buurt. Na het eten was de rek op onze moed er wat uit en gingen we naar onze kamer. Of dat was het plan, want Schotten zijn sociaal en onze gastvrouw wist toch nog een klein uur chitchat uit ons te sleuren – ook zij verkoos overigens #remain. Cynthia viel als een blok in slaap, en ik keek nog wat series via Netflix. Algemeen gesproken kan ik stellen dat wifi-ontvangst in de bergen uitstekend is.
To be continued
Daarmee zit mijn relaas weeral aan 1500 woorden. Genoeg voor een nieuw berichtje, met de belofte dat het derde en (vermoedelijk) laatste deel geen twee weken op zich zal laten wachten. Maar eerst gaat mijn aandacht opnieuw naar voetbal.
Sfeerbeelden
Tech & Leven 
Plaats een reactie