Het einde van het streaming-tijdperk?

Het gouden televisietijdperk is nog niet dood en begraven, of het streamingtijdperk staat klaar om dezelfde kant op te gaan. We stevenen af op een vreemde situatie, waarbij beide kanten van het zwaard diep dreigen te snijden. We evolueren richting een situatie waar niemand beter van wordt. Het einde van het gouden streamingtijdperk?

Ik begin met een bekentenis: ik ben een verstokt Netflix’er. Er staat een half seizoen van ‘Nieuwsjagers’ (beroepshalve) op mij te wachten, net als een heel seizoen ‘Expeditie Robinson’ en vele, goede, bekroonde films. Mijn digibox staat zowat vol, maar voor meer dan ‘Bake-Off Vlaanderen’ (nog een bekentenis dus) zet ik hem niet meer op – en dan enkel om uitgesteld te kijken.

Mijn televisieconsumptie komt bijna uitsluitend van Netflix. En waarom niet? Ik ben me meer dan bewust van het gevaar van de walled gardens – afgesloten tuinen zoals Facebook en zijn Chinese tegenhanger waarbij het enige doel is om een browser in een browser te creëren. Eén platform dat de gebruiker nooit hoeft te verlaten omdat hij er alles kan regelen, van contact houden met vrienden en familie tot zijn bankzaken regelen. Zo’n tuin dus.

Een consumentenval? En dan?

Maar tegelijk heeft dat in het geval van mijn mediagebruik ook gewoon voordelen: je hebt voldoende aan één dienst voor alles wat je zoekt. Eén abonnement en je komt met gemak een mensenleven door. Opnieuw naar de andere kant dan: je bent volledig afhankelijk van de prijszetting van die ene speler die alles in handen heeft. Zo kom je al snel terecht in een patstelling: langs de ene kant een platform dat alles aanbiedt dat je begeert, langs de andere kant ben je volledig afhankelijk van de geldhonger van je gekozen platform.[su_pullquote]Elke man en zijn hond die ook maar ergens iets van video produceert, richt vandaag de dag zijn eigen platform op[/su_pullquote]

Veel heeft te maken met de rol van platformen als Netflix, Hulu en HBO als tussenpersoon. Ze maken natuurlijk al zelf veel van hun eigen content, maar tegelijk zijn ze afhankelijk van films en series die ze inkopen. Het duidelijkste voorbeeld hiervan – en meteen het voorbeeld dat ons doet terugkeren naar onze openingsstelling – is de samenwerking tussen Disney en Netflix.

Vandaag zie je vele Avengers en Star Wars-parafernalia passeren op dat platform omdat Netflix die personages in licentie heeft. Ze betalen Disney om hun populairste figuren door te kunnen verkopen. Maar zoals The Verge vorige week nog terecht aanhaalde: elke man en zijn hond die ook maar ergens iets van video produceert, richt vandaag de dag zijn eigen platform op. Ook Disney bezit vanaf 2019 zijn eigen streamingdienst.

Ciao, adios, het is gedaan

Dat betekent sayonara Iron Man en adios Star Wars, twee van de belangrijkste onderdelen van de Disney-televisieafdeling (naast Pixar). Het vroegere speeltje van Walt neemt bovendien 21st Century Fox over, eveneens een grote filmproducent en -distributeur. Disney wordt zo een grootmacht in eigen recht.[su_pullquote align=”right”]Sayonara Iron Man en adios Star Wars, twee van de belangrijkste onderdelen van de Disney-televisieafdeling[/su_pullquote]

Bovendien werkt AT&T (een Amerikaanse telecomprovider) ondertussen eveneens aan een eigen dienst met WarnerMedia (de holding boven onder meer HBO). Dat betekent nog een machtige speler die zijn specifieke licenties niet wil gaan delen en zal vechten om zijn eigen deel van de koek.

Op die manier krijg je een hele hoop silo’s, elk met hun eigen franchises en unieke licenties. Ergens kan je de hoop koesteren dat zoveel concurrentie zal leiden tot een prijzenoorlog met betaalbare abonnementen, zodat je er toch enkele kan combineren. In werkelijkheid lijkt het veel waarschijnlijker dat elke silo met zijn eigen collectie zal dwepen en de fans zal verplichten te zwichten voor hun eigen walled garden, aan een premiumprijs want ‘waar ga je het anders halen?’

Opnieuw vegeteren

We keren zo terug naar die zaterdagavonden waarbij we door onze Netflix-catalogus bladeren en uit pure armoede een boek zullen moeten lezen. Want de film of serie die je zoekt, die bevindt zich in één van de honderd andere bibliotheken. Het échte gemak, de reden waarom we massaal onze klassieke telecomproviders in de wind zetten – alles of toch zoveel mogelijk in één gezamenlijke bibliotheek terugvinden – verdwijnt.

Het einde van het gouden streamingtijdperk is nabij, en we gaan met z’n allen terug naar onze oorspronkelijke staat: die van vegeterende consument waarbij de streamer (vroeger heette dat de televisiezender) zal bepalen wat we die avond zullen kijken. We kwamen dicht bij de echte vrijheid, een verlichting, een renaissance van de kritische geest, maar dan speelde het geld plots opnieuw mee. Want zeg nu zelf: hoeveel mensen ken jij die Spotify, Apple Music en/of Tidal combineren? Of een PS4, XBox en/of een Switch? Geniet ervan nu het nog kan, want 2019 wordt het jaar van de segmentatie.