Getuigenis van een Facebook-holic: tijd voor een grote (op)kuis

Het spookte al een tijdje door mijn hoofd: wat staat er nu eigenlijk op mijn Facebook-profiel, en is het niet eens tijd dat ik grote kuis houd? Mensen die niet mijn vriend zijn, zullen niet veel kunnen zien. Maar mensen die me wel een vriendschapsverzoek stuurden, hebben toegang tot Facebook-statussen die helemaal teruggaan tot in 2009. Ik voegde de daad bij het woord, en dat ging zo.

De laatste tijd zag ik op Facebook enkel rommel: posts van pagina’s die ik in een ver verleden had geliket, reclame en nietszeggende filmpjes over producten die duidelijk een grote leegte in mijn leven zouden vullen. Foto’s of statussen van vrienden verdwenen vaak tussen al die oninteressante berichten. Ik weet dat Facebook zijn newsfeedalgoritme regelmatig aanpast, maar ik kreeg hoe langer hoe meer het gevoel dat er tussen die berichten die ik wél wil zien, ook heel wat stond dat me geen moer interesseerde.

Ik besloot mijn Facebook-ervaring opnieuw te claimen, in de hoop zo mijn digitale huishouden wat properder te krijgen.

Ontlikingskuur

[su_pullquote align=”right”]Facebook is een kleine Smeagol.[/su_pullquote]

Ik begon bij mijn likes. Facebook had die in mooie categorieën verdeeld. Handig, want ik kon snel filteren. Bij wat me niet meer interesseerde, koos ik voor ‘Vind ik niet meer leuk’. Dat ging behoorlijk vlot tot ik op een probleempje botste: de film ‘Catching Fire’ is nu niet meteen iets wat ik bij mijn likes wil hebben staan. ‘Ontliken’ bleek echter niet genoeg om de film uit mijn lijst te krijgen. Vreemd, heb ik die per ongeluk overgeslagen? Nee, hoor. Na een paar keer ontliken en herladen blijft de film halsstarrig staan. Zo nog met 6 andere films! Pas een dag later is de lijst zoals ik hem hebben wil. Facebook lijkt moeite te hebben om afscheid te nemen van mijn likes. ‘Ben je zeker? Ben je echt heel zeker?’

Nu ik begonnen was, wilde ik niet zomaar stoppen. Welke persoonlijke info stond er eigenlijk nog op mijn profiel? Mijn woonplaats is niet langer correct (al twee keer verhuisd en nooit aangepast), maar ik besluit dat niemand moet weten waar ik woon(de). Facebook zegt: jammer, maar dit kun je niet verwijderen. Dus eens een woonplaats ingegeven, blijft ze voor altijd staan. Je kunt eveneens niet kiezen om die informatie niet langer te delen. Facebook is een kleine Smeagol en jij bent zijn precious, zoveel is duidelijk. Wel staat ingesteld dat enkel ik de woonplaats kan bekijken, oef.

Als ik dan toch mijn persoonlijke info aan het verwijderen ben, dan maar meteen mijn scholen ook. Mensen die me kennen, weten waar ik school ging, dus het maakt eigenlijk niet uit. Die verwijderen is dan weer een makkie. Al moet je dan wel leven met Facebook en zijn 100 vragen op jouw profiel. Waar ging je naar school? Wat is je beroep? Is je woonplaats nog correct? Ik negeer ze en ben tevreden met de lege vakjes.

Pre-communicatietijdperk

En dan nu naar het allerbegin. 2009 is het jaar dat ik mijn account activeerde. Ik zat toen in het vijfde middelbaar en te zien aan de posts van toen was ik 1) iemand die het belangrijk vond om met de wereld te delen dat ik ging slapen en 2) iemand die nog niet altijd op Facebook zat. Voor het Messenger-tijdperk zich inburgerde, vond ik het belangrijk om dingen te delen als: ‘Check uw Whatsapp eens’ en ‘Kom nog eens op Facebook’. Duidelijk ver vervlogen tijden… Conclusie: heel wat tienergeklets mocht van mijn profiel worden verwijderd.

[su_pullquote]Heel wat tienergeklets mocht van mijn profiel worden verwijderd.[/su_pullquote]

En het is deze stap die ik niet goed heb aangepakt. Ik dacht: ik begin bij het begin en scrol helemaal naar 2009. Dat was op zich geen probleem (op de gênante berichten en statussen na dan). Facebook wilde duidelijk niet dat ik die dingen verwijderde en deed er op de duur ongeveer 30 seconden over om het optie-luikje van een bericht te openen. Bevestigen dat ik wilde verwijderen, duurde een 10 seconden en na die actie opnieuw kunnen scrollen duurde nog eens 10 seconden. Erg tijdrovend en het doet je geloven dat Facebook geen zin heeft in jouw opruimactie.

Pas halverwege en na veel gevloek merkte ik de knop ‘Berichten beheren’ op in de rasterweergave van mijn tijdlijn. Die knop geeft je de mogelijkheid om meerdere berichten tegelijk te verwijderen, verbergen of enkel de tag te verwijderen. Dit gaat iets sneller, maar hoe verder je op die tijdlijn gaat, hoe moeilijker Facebook meewerkt. Moeten de berichten van een digitale opslagplaats komen die niet meteen beschikbaar is? Of wilt Facebook gewoon niet dat je dingen verwijdert?

Pano

[su_pullquote align=”right”]Wilt Facebook gewoon niet dat je dingen verwijdert?[/su_pullquote]

Dat de dingen die ik nu verwijder niet echt weg zijn uit de Facebook-database, dat weet ik. Het is dan ook niet de reeks van Tim Vanderheyden op canvas (Pano) die me aanzette tot het opkuisen van mijn profiel. Ik wist hoe de algoritmes van Facebook in elkaar zaten en ik ben al meerdere keren geconfronteerd geweest met reclame die zich toespitste op gesprekken die ik net daarvoor op WhatsApp had. Deze opruimactie was eerder gericht op het feit dat mijn gedrag op Facebook veranderd is.

Ik zet er veel minder op en mijn statussen blijven beperkt; iets wat overduidelijk een tendens is in mijn omgeving. En mensen die me nu pas leren kennen, hebben geen boodschap aan tien jaar jongere Cynthia die meldt dat ze die dag haar kamer heeft opgeruimd en vanavond naar een film kijkt…

Ik ben nog lang niet klaar met het uitmesten van mijn profiel, maar ik ben al een heel stuk gevorderd. Misschien was ik sneller klaar geweest als Facebook iets sneller had meegewerkt. Al bij al loopt het nog redelijk vlot. Het is tenslotte materiaal van tien jaar oud dat ik moet doorploeteren, en buiten mijn woonplaats heb ik tot nu toe alles kunnen verwijderen wat ik wilde. Nuja, verwijderd van mijn profiel en niet uit de Facebook-catacomben. Nietwaar, Mark?