Motorola Edge review: Op het randje
Met de Motorola Edge probeert de ‘smartphonefabrikant-voor-iedereen’ opnieuw in te breken in het premiumsegment. We zochten uit in hoeverre dat lukt.
Het is erg lang geleden dat we nog eens een Motorola-smartphone in het wild zagen zonder het gekende ‘Moto’- of ‘One’-predikaat. Die stickers stonden de voorbije jaren synoniem met betaalbare maar sterke smartphones die goed én ‘performant’ waren.
Met die prijzen hebben ze in recente tijden goed geboerd: Ruben Weenink, Regional General Manager bij Lenovo sprak bij de voorstelling over een wereldwijde winst van 100 miljoen het voorbije jaar. In de Benelux steeg het verkoopaandeel met 12% (zelfs 800% voor de Moto One-reeks, maar dat is geen wonder: dat bestaat nog niet zo lang).
Maar eindelijk probeert het bedrijf – ooit nog eigendom van Google, tegenwoordig een telg in de Lenovo-stal – zich nog eens te meten met de grote jongens. Het lanceerde daarvoor de Motorola Edge en Edge Plus, al komt die laatste voorlopig niet naar de Lage Landen. De Motorola Edge springt in het oog met een opvallend design en een (relatief) zachte prijs: 599 euro.
Is dat valsspelen?
En daar ligt meteen een eerste probleem. Terwijl we vroeger spraken over een middensegment van 200 tot 400 euro, zijn die grenzen verschoven, samen met de sterke inflatie van de algemene smartphoneprijzen. Tegenwoordig spreek je beter over een budgetsegment tot 250 euro, loopt het middensegment tot 600 euro en alles daarboven maakt het premiumsegment uit.
Toegegeven: je kan discussiëren over de grenzen. Sommigen leggen die voor het middensegment bijvoorbeeld eerder op 500 euro. Persoonlijk vind ik dat wat opportunistisch, aangezien de meeste vaandeldragers (genre Huawei P40 Pro) beginnen aan 1000 euro. Ook de Edge Plus kost 999 dollar. Voor mij zit de Motorola Edge daarom op het randje.
Een rand of een ravijn?
Dat randje nemen ze bij Motorola wel heel letterlijk. Een van de meest opvallende verkoopargumenten voor de Edge (Plus) is namelijk de gebogen schermrand. Je kan hier echt spreken over een watervalscherm. Een ravijn is evenzeer correct.
De buigingsgraad van het scherm gaat tot de volle 90%, waardoor je echt het gevoel krijgt dat het scherm het hele toestel rond gaat. Je ziet het ook aan de randen van het toestel: driekwart is scherm, slechts een kwartje is behuizing.
Het effect is prachtig: het toestel heeft sowieso al een mooi scherm en met de gebogen randen krijg je een immersief gevoel dat ikzelf eerder nog niet kon ervaren. Beelden verdwijnen als scroll je door een ouderwetse filmrol. De kijkhoek krijgt een extra dimensie.
Handig of vingerig?
Al moet je er toch echt voor zijn om het te kunnen appreciëren. In het begin waren er namelijk nog enkele problemen met de software. Omdat het scherm zò ver doorloopt, liggen je vingers haast altijd op het scherm aan de zijkant. Tuurlijk, anders zou je het niet kunnen hanteren; dat is normaal.
De software die dergelijke ‘toevallige’ aanrakingen moet detecteren en negeren, werkte in het begin evenwel maar half. Wilde je scrollen door een webpagina, dan lukte dat niet omdat je ergens een vinger had die dat tegenhield. Met ondertussen drie updates onder de gordel is het al een stuk beter, maar nog niet perfect. Het is dé reden waarom mensen als mijn vrouw weigerachtig staan tegenover zulke schermen.
Nog een nadeel van het watervalscherm: het meegeleverde siliconenhoesje is belachelijk. Om de hoeken te beschermen moet je rondlopen met een dikmaker die zelf véél te dikke randen heeft om de diepe ‘schermranduitsnijdingen’ te compenseren. Een mooi toestel wordt zo plots een beetje quasimodo. Maar doe je het niet…
Krassenkampioen
…dan krijg je krassen. Voor je het weet, staat de achterkant vol met kleine krasjes waarvan je geen flauw benul hebt hoe die erop komen. Nochtans is de achterkant gemaakt van Gorilla Glass, een stevig bewerkt materiaal waarbij je dat niet zou verwachten. Ook de zijkanten (of toch de delen die geen scherm zijn) zijn erg gevoelig aan krassen. Bij mijn reviewexemplaar staat een zijkant vol met krasjes en wat lijkt op wat afgebladderde verf. Erg vreemd. Het scherm zelf blijkt evenwel zeer krasresistent. Na ruim een maand is er geen enkel krasje te bespeuren.
Meetlatje of snelkoppeling?
De gebogen randen geven je wel wat opties. Zo kan je de schermranden gebruiken als notificatieleds: krijg je een bericht, steek je het toestel aan de oplader of heb je een agenda-item, dan licht de rand op. Erg mooi, best wel praktisch. Alleen… je kan de kleuren zelf niet kiezen (berichten lichten wit op) en ze doven heel snel weer uit. Als je even niet kijkt, heb je het gemist. Ook kan je de randen gebruiken als meetlat. Een leuke gimmick, maar niet meer dan dat.
Daarnaast zijn de randen vooral een belangrijk onderdeel van het design. Het toestel lijkt erg langwerpig (veel meer dan het gemiddelde toestel met deze schermgrootte – en het lijkt ook een beetje op een legoblokje door hoe de boven- en onderkant werden gemonteerd) en dat heeft een reden: de Edge werd gemaakt zodat je hem kan bedienen met één hand. Dat lukt aardig, vooral omdat de schermrand je aan de rechterkant een kleine snelkoppelingsbalk geeft.
Die balk geeft enkele apps weer die je vaak gebruikt (of het meetlatje) en kan je ook gebruiken om de notificatiebalk naar beneden te halen of de app-lade naar boven. Je kan de positie van dit balkje zelf instellen, waardoor het warempel echt mogelijk wordt om je smartphone met één hand te bedienen. Ik weet niet hoe dat voor jou zit, maar voor mij was dat al erg lang geleden. Alleen… (hier ben ik weer) gebruik ik het zelf niet vaak. Is dit voor jou wél een troef, dan, ja, dan is dat een troef hé!
Selectieve schoonheid
Ten slotte, en dan beloof ik dat dit het laatste punt is over de schermranden (maar aangezien het toestel ‘Edge’ heet, kan je het mij niet kwalijk nemen dat ik ze bespreek!), zorgen de schermranden voor een bijzondere ervaring tijdens het webscrollen. De tekst van bijvoorbeeld nieuwsartikels loopt tot net op het randje van het niet-gebogen schermdeel. Dat is even wennen.
Met een dubbeltik op de snelkoppelingsbalk kan je de randen ‘inkorten’ tot het niveau van een normaal gebogen scherm, waardoor de tekst centraler op het scherm komt. Ook voor de toetsenborden zullen veel gebruikers deze snelkoppeling willen gebruiken, anders lijken sommige letters van het scherm te vallen. Deze truc werkt evenwel niet in systeemapps: op het startscherm of in de instellingen kan je het scherm niet inkorten.
90 Hz
Nu we klaar zijn met de schermranden, toch nog iets over de algemene staat van het scherm. Motorola geeft zowel de Edge als de Edge Plus namelijk een verversingsgraad van 90Hz. Dat zorgt in theorie voor een ervaring die nog vlotter lijkt dan wanneer je alleen beschikt over een krachtige processor.
De aanwezige processor is evenwel een minder krachtige dan degene die je in de Plus zal vinden (die wel over de allerbeste Snapdragon beschikt). Ik vraag me af of het wel zoveel nut heeft om uit te pakken met de 90 Hz. Enerzijds zorgt dat etiket voor een associatie met het premiumsegment (de beste smartphones hebben het), maar anderzijds kreeg ik vaak het gevoel dat de processor misschien toch net niet sterk genoeg is om dit beestje aan te sturen.
Nochtans is de Snapdragon 765G niet de minste. Beter dan de 600-reeks en uitgerust met een 5G-modem ben je wel tamelijk future proof, maar in de Edge krijg je toch soms het gevoel dat er ‘iets’ hapert qua vlotheid. Het is al fel gebeterd met alle updates die ik ontving, maar we zijn er nog niet helemaal. Ik stel me dus de vraag of de 90Hz-ervaring momenteel veel toevoegt.
Gat in je scherm
Verder was het de eerste keer dat ik een smartphone hanteerde met een ‘punchhole’ selfiecamera die me zo weinig stoorde. Af en toe boort die een gat in je filmpje of spel als je een rand-tot-rand-ervaring oproept, maar verder blijft deze netjes uit de weg.
Wat me wel opviel: deze punchhole zorgt voor een zee aan ruimte voor alle notificaties en symbolen maar tòch slaagt de Edge erin om sommige symbolen weg te dringen met zo’n ‘er zijn te veel symbolen’-symbool. Terwijl er ruimte genoeg is om ze allemaal te tonen. Het zijn zulke details waar ik me aan stoor.
Het is temeer jammer omdat het besturingssysteem verder wel heerlijk is om te gebruiken. Tamelijk barebones zoals het een Motorola-ervaring betaamt, met hier en daar een nuttige toevoeging. Ze wijken af van de Android One-ervaring, maar ik gun het ze. Ze doen het goed.
Ligt het aan jou of aan mij?
Het kwam er echter niet zonder slag of stoot. Voor de updates merkte ik te vaak moeilijkheden op met onder meer verbindingen. Bluetooth-apparaten die niet naar behoren functioneerden of betalingen via Payconiq die niet wilden werken omdat de mobiele dataverbinding raar deed. Inloggen op de Fortis-app? Nope.
Voor de eerste update was het soms zelfs onmogelijk om twee telefoontjes na elkaar te plegen zonder dat de telefoon-app crashte. Wanneer je belde op speakermodus, zag je bovendien de dataverbinding continu wisselen tussen 4G, Edge, GPRS,… Erg vreemd. Dat is gelukkig al gebeterd. Soms merk ik hier of daar nog een kleine hapering, maar ik heb er alleszins geen last meer van.
En verder
We hebben erg veel tijd en energie gestoken in het bespreken van dé features waar het toestel zijn naam aan ontleent, maar voor de volledigheid geven we nog een kort overzicht van andere opmerkelijke elementen.
De vingerafdrukscanner zit verwerkt in het scherm en werkt naar behoren. Heel af en toe heb je twee of drie pogingen nodig om te ontgrendelen (voornamelijk als je meteen naar een notificatie wilt springen), maar verder doet ‘ie het meteen.
De batterij voelt stevig aan en helpt een zware gebruiker moeiteloos de dag door. Een gewone gebruiker moet zonder problemen twee of zelfs drie dagen halen. Daarnaast krijg je een genereuze hoeveelheid opslag: 120 GB om je kattenfoto’s in op te slagen.
Ten slotte zijn de prestaties van de camera’s eerder wisselvallig. Soms krijg je een verbluffend resultaat met ijzige scherpte, andere keren heb je moeite om op het juiste element scherp te stellen. De vele modi helpen wel om je doel te bereiken, maar voor deze prijs zouden wazige foto’s al niet meer mogen. Wachten op de Edge Plus helpt wat dit betreft ook niet, aangezien die het volgens DxOMark moet afleggen tegen best wat concurrenten die (veel) beter doen. De Edge zelf doet het niet slecht, maar er is beter (zeker als je premium wilt gaan).
Conclusie
De Motorola Edge is een erg leuk toestel en verdorie zo zijn er te weinig. We krijgen de laatste jaren te vaak toestellen die allemaal op elkaar lijken, een beetje grijs zijn en te weinig hun eigen ding doen. De Edge heeft daar duidelijk geen boodschap aan en doet vrolijk zijn eigen ding. De wauw-factor is zeer groot.
Tenminste, als je te vinden bent voor dit soort watervalscherm. Ben je, zoals mijn vrouw, wat afkerig van zo’n randen omdat je bang bent dat je vingers je voor de voeten zullen lopen, dan blijf je best vér weg van dit toestel. Ik had er zelf af en toe wat last mee, maar voor mij wegen de problemen niet op tegen het plezier en de pracht die je in ruil krijgt.
De Edge zorgt voor immersie en liefhebbers zullen duimen en vingers aflikken. Ik was een beetje sceptisch over het design toen ik hem voor het eerst in handen nam, maar op dat vlak heeft Motorola me alleszins al overtuigd.
Toch blijf ik het een vreemde keuze vinden om net met dit toestel de wederintrede te maken in het premiumsegment. Voor mij is het een toestel voor het middensegment en dan worden sommige aspecten al moeilijker te verdedigen. Neen, dan kozen ze beter voor de Edge Plus om eens te tonen wat ze nu écht kunnen. Daar dienen vaandeldragers immers voor: de consument overtuigen van je sixpack en spierballen, zodat ze vertrouwen krijgen in je lager geprijsde toestellen. Dan is de Edge eigenlijk een beetje een gemiste kans.
Moet je dit toestel kopen? Als je een ‘goedkope’ premiumsmartphone wilt wel. Zie je dit, net als ik, als een dure vogel in de middenmoot, dan zijn er veel andere opties. Een OnePlus 7T Pro haal je in huis voor 650 euro, slechts 50 euro meer dan de Edge. Een gewone 7T heb je al voor 500 euro, 100 euro minder. Wat mij betreft, moet je voor jezelf uitmaken hoe graag je die uiterst mooie én coole ravijn in je handen wilt.
