Geflopt: hoe Nintendo bijna bankroet ging door de Wii U
Wist je dat Nintendo drie jaar geleden op een faillissement afstevende? Het tijdperk van de Wii U vormt vandaag een zwarte bladzijde uit de geschiedenis van de Japanse consolemaker. Was de Wii U zo teleurstellend, of spelen andere factoren een hoofdrol?
In deze maandelijkse rubriek nemen we telkens een geflopt technologisch product onder de loep. De redenen waarom deze producten faalden, zijn legio: van inherente gebreken (Windows 8), tot slechte marketing (Wii U) of bikkelharde concurrentie (Pebble, Microsoft Zune). In dit artikel analyseren we waarom de Nintendo Wii U niet het verhoopte succes behaalde.
Met de Switch heeft Nintendo goud in handen. De hybride tussen een handheld- en thuisconsole was meteen een hit: in slechts één jaar na release kon het al afklokken op ruim 10 miljoen verkochte stuks. Vandaag ging de spelcomputer al 32,27 miljoen keer over de toonbank. Het verschil met zijn voorganger, de Wii U, kan niet groter zijn. De Wii U kon in zijn (weliswaar beperkte) levensduur slechts 13,56 miljoen huishoudens veroveren.
Dat Nintendo zo goed zou boeren met de Switch, was nochtans niet vanzelfsprekend. De Japanse consolemaker verkeerde al een tijdje in zwaar weer. Bij de voorstelling van zijn donkerrode jaarcijfers in 2014, zag het er somber uit voor Nintendo-fans. Zowel de 3DS als de Wii U zorgden niet voor het verhoopte succes. Als het tij niet snel zou keren, dan kon de geestesvader van Mario, Zelda en Pikachu misschien wel van het toneel verdwijnen.
Bij de 3DS is het tij uiteindelijk gekeerd. Vandaag zijn er zo’n 75 miljoen units van de handheld verkocht. Straffe cijfers, hoewel het nog lang niet kan tippen aan de Nintendo DS met 154 miljoen verkochte stuks. Bij de Wii U was er echter helemaal geen progressie in zicht, waarop Nintendo begin 2017 besloot om de stekker eruit te trekken. Sindsdien lijkt het alsof de Wii U nooit heeft bestaan.
Maar wat ging er fout? Vele eigenaars waren tevreden van hun console, en de gamecatalogus zag er aanvankelijk rooskleurig uit. Bij release gonsden er zelfs berichten dat de Wii U succesvoller zou worden dan zijn voorganger. Bovendien verschilt het concept van de Wii U weinig met dat van de Switch: beiden bieden een on-the-go ervaring. Hoe komt het dat de ene console topt, maar de andere flopt?
“Wat is de Wii U nu eigenlijk?”
Op 25 april 2011 maakte Nintendo bekend dat er een opvolger op komst was van de Nintendo Wii. De Nintendo Wii 2, toen met de codenaam Project Café, beloofde een ‘compleet nieuwe manier van gamen te introduceren’. In november 2012 bracht Nintendo uiteindelijk de Wii U op de markt, met een soort tablet (de GamePad) als controller. Dat leek als een schot in de roos, want tablets waren toen ‘the next big thing’.
Hoewel Nintendo-fans uiteraard blij waren met een nieuwe console, heerste er veel verwarring. Wat is de Wii U nu eigenlijk? Een gamepad, of een accessoire voor de Wii? Het beestje zit hem al in de naam: door de letter U toe te voegen aan ‘Wii’, lijkt het alsof de Wii U geen standalone console is. En daarom was de Wii de grootste vijand van de Wii U. Bovendien was niet duidelijk welke waarde de tablet toevoegt, aangezien het design radicaal anders is dan dat van een traditionele controller.
Een complexe console die zich richt op kinderen
Voor wie is de Wii U eigenlijk bestemd? Noch casual gamers, noch hardcore gamers liepen warm van de Wii U. De doorsnee casual gamer kreeg kop noch staart aan de Wii U, en voor de hardcore gamer bood de console te weinig rekenkracht. Hij was ongeveer even krachtig als de Xbox 360 en PlayStation 3, maar die consoles waren toen al een generatie oud. Bovendien was het aantal third party-games schaars. Gevolg: enkel de early birds en diehard Nintendo-fans haalden de Wii U in huis.
Dat de Wii U geen krachtpatser is, hoeft nochtans geen nadeel te zijn. De hardcore gamer die enkel smult van high-end graphics, kijkt doorgaans niet in de stal van Nintendo. De vele populaire franchises zorgen er meestal voor dat de consoles toch als warme broodjes over de toonbank vliegen, ook al schuilt er een lichtere processor onder de motorkap. De ondermaatse reclamevoering van de Wii U, daar is waar het schoentje wringt.
Ik weet niet wat Nintendo dacht toen ze deze reclames voor de man brachten. Zowel de slechte acteerskills als het doelpubliek waarvoor Nintendo koos, roept vragen op. Waarom worden de kinderen geportretteerd als ettertjes en de volwassenen als idioten? Het is duidelijk dat de Wii U in de markt werd gezet als een console voor kinderen, maar dat is volgens mij de verkeerde keuze. De Wii U is een complexe en dure console, dus ik vermoed dat vele ouders de Wii U daarom links lieten liggen. Bovendien mist Nintendo veel kandidaat-kopers door de marketingcampagnes niet op volwassenen te richten. Een duidelijke, professionele reclamevoering waarbij niet enkel kinderen de hoofdrol spelen, was ongetwijfeld de betere optie geweest. Kinderen willen toch het liefst spelen met het speelgoed van hun grotere broer of oudere vrienden.
On-the-go…in de woonkamer
Hoewel de marketing-afdeling bij Nintendo billenkoek verdiende, was de console – of meer bepaald, de GamePad – niet zonder fouten. Het idee van een on-the-go controller is niet slecht, maar in de praktijk moet je altijd dicht bij de console blijven. Daarom was de meerwaarde van de logge controller beperkt. Ook ging de batterij van de eerste GamePad niet lang mee (3 à 4 uur) en waren de laadtijden absurd lang.
Het hoge prijsetiket speelde ook niet in het voordeel van de Wii U. Er waren aanvankelijk twee uitvoeringen te vinden: een witte basiseditie voor 299,99 euro en een zwarte premiumeditie van 349,99 euro. In principe was enkel de duurdere variant echt interessant, met Nintendo Land (de Wii Sports voor de Wii U) inbegrepen en 32 GB aan flashgeheugen in plaats van 8 GB. Wie van plan is enkele games online aan te schaffen, heeft dus niet voldoende aan de basisuitvoering.
Maar vergis je niet, de Wii U is bijlange geen slechte console. Voor het eerst kon je genieten van Nintendo-games in HD-resolutie. Bovendien lag de GamePad, ondanks zijn grootte, verbazingwekkend goed in de hand. Nintendo nam de goede aspecten van de Wii U mee naar de Nintendo Switch, die je wél overal kan meenemen zonder dat je dicht bij een docking station hoeft te blijven.
De Wii als grootste vijand
Voordat de Wii U uitkwam, zat Nintendo op een roze wolk. In zowat elk huishouden was er wel een Wii te vinden, en ook de Nintendo DS zag je in elke uithoek. Samen gingen ze meer dan 250 miljoen keer over de toonbank. Het zou moeilijk – tot haast onmogelijk – worden om aan die cijfers te tippen. En zo geschiedde: vele ouders wilden geen Wii U in huis halen, want de oude Wii deed het nog prima. De Wii U had last van de generatie-op-succesvolle-generatie vloek.
Had Nintendo boter op zijn hoofd? Zeker. De console was niet perfect en de marketing-campagnes waren abominabel. Maar wat als de Wii U een andere naam én betere reclamevoering had? Was de Wii U dan even succesvol geweest als de Wii? Waarschijnlijk niet. De Wii U was gedoemd om te falen, nog voor ze het levenslicht zag.
